​Elim Hep Telefonda: Sessizliğin Korkusu ​Geçen gün markette alışveriş yaparken bir şey fark ettim. ​Elimde telefonum vardı. ​Marketteyim, yani sadece domates alıp çıkacağım. Ama elim yine telefonda… ​Sanki biriyle konuşmam gerekiyormuş gibi. ​Sonra düşündüm: ​Biz ne ara sessizliği bu kadar korkutucu bulduk? ​Kiralık Arkadaşlık Çağı ​Şu sıralar internette yeni bir trend var: kiralık arkadaşlık hizmetleri. ​Evet, yanlış duymadınız. İnsanlar artık arkadaş kiralıyor. ​Dakika başı ücret. ​Sohbet için. ​Yargılanmamak için. ​“İyi misin?” diye soracak biri olsun diye. ​Belki de yalnız değiliz aslında; ​sadece kimseye yük olmak istemiyoruz. ​"Rahatsız Etmeyeyim Diye Konuşmuyorum" ​Bir arkadaşım geçen gün itiraf etti: ​“Canım sıkılınca biriyle konuşmak istiyorum ama kimseyi rahatsız etmeyeyim diye konuşmuyorum.” ​Bu cümle içime oturdu. ​Çünkü ben de bazen aynıyım. ​Mesaj atıp sonra silmeler… ​Ses kaydını gönderip “boşver ya” deyip geri çekmeler… ​Hepimizin çevresi var, ama bağlantısı zayıf. ​İlginç değil mi? ​Tüm dünya birbiriyle konuşuyor ama kimse kimseyi duymuyor. ​Belki de en büyük yalnızlığımız: ​“Kimseye yük olmak istememe yalnızlığı.” ​Bazen biri sadece şöyle desin istiyoruz: ​“Anlat, dinliyorum. Acelem yok.” ​Yalnızlıktan Kaçmak, Kendinden Kaçmak mıdır? ​Geçenlerde kendime bir deney yaptım: ​Bir gün boyunca hiç kimseye mesaj atmadım. ​Telefon sessiz. ​Bildirim yok. ​İlk bir saat huzursuzdum. ​İkinci saat… daha kötü. ​Sonra bir anda fark ettim: ​Ben yalnızlıktan kaçarken, aslında kendimden kaçıyormuşum. ​Belki de sorun yalnızlık değil. ​Belki de sorun, yalnızlığın bize ayıp gibi öğretilmesi. ​Yalnızlık kötü bir şey değil. ​Yalnız bırakılmak kötü. ​Ekranı Değil, Kendini İzlemeyi Dene ​Bir sonraki kahveni yalnız içiyorsan, ​ekranı değil, ​kendini izlemeyi dene. ​Çünkü sessizlik eksiklik değil. ​Sessizlik, dinlenme alanı. ​Ve bazen, yorulmak da insanca. ​Belki de tek ihtiyacımız biraz susmak… ​ve sonunda kendi sesimizi yeniden duymak.