İlk önce kendinle barış. Bazen en büyük savaşları başkalarıyla değil, kendi içimizde veriyoruz. Kendi sesimizle, kendi yargılarımızla, geçmişteki “ben”le. Dışarıdan kimse fark etmiyor belki ama içimizde koca bir mahkeme kuruluyor: Neden öyle davrandın? Neden daha cesur olmadın? Neden hâlâ toparlanamadın? Ve günün sonunda yorgun düşüyoruz, başkalarından değil, kendimizden. Kendinle barışmak, kulağa romantik geliyor ama kolay değil. Çünkü o barışın öncesinde genellikle uzun bir sessizlik, biraz yüzleşme ve bolca gözyaşı var. İnsanın kendine dönmesi, bir anlamda maskelerini çıkarması demek. Başkalarının onayına göre değil, iç sesine göre yaşamayı hatırlamak. Ama ne yazık ki, kendine dönmek bu çağda en zor şeylerden biri hâline geldi. Herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor, herkes görünür olmanın peşinde. Oysa bazen görünmez olmak da bir şefkat biçimidir; kendine biraz alan tanımaktır. Belki de barış, “artık farklı biri olmalıyım” demeyi bırakıp “şu anki hâlimle de iyiyim” diyebilmekte gizlidir. Kendine dönmek, geçmişteki yaralarını inkâr etmek değil; onlara teşekkür edip “artık iyiyim” diyebilmektir. Bir zamanlar seni ağlatan şeylere bugün sakin bir tebessümle bakabiliyorsan, işte o zaman içindeki barış başlamıştır zaten. Kendinle barıştığında, hayatın temposu değişir. Acele etmezsin, kıyaslamazsın, yetişmeye çalışmazsın. Çünkü artık bir yarışta olmadığını fark edersin. Ve en güzeli; kendine dönünce, başkalarına da daha yumuşak davranırsın. Çünkü yargılamayı bıraktığın kişi, en başta sensindir. Belki bu akşam, telefonu bir kenara bırakıp sessizce oturmak yeterlidir. Hiçbir şey düşünmeden, hiçbir şeye yetişmeden… Sadece kendinle yan yana kalmak, işte bu kadar. Çünkü bazen en büyük iyileşme, kimsenin duymadığı bir iç çekişte başlar.