Bugünün dünyasında kariyer, artık bir tercih değil; adeta bir kimlik kartı. İnsanlara kendimizi tanıtırken bile önce mesleğimizi söylüyoruz. Sanki ne olduğumuzu değil, ne iş yaptığımızı anlatınca tamamlanmış oluyoruz. Ve tam bu noktada başlıyor baskı: ​“Başarılı olmalısın.” ​Başarı… İçini herkesin dilediği gibi doldurabildiği elastik bir kelime. ​Ama nedense hep aynı formülle ölçülüyor: ​Daha iyi bir pozisyon, daha iyi bir maaş, daha iyi bir ofis. ​İlginçtir, “daha iyi bir hayat” kısmı arada kaynıyor. ​Kariyer merdivenine çık diyorlar. Ama kimse merdivenin bir sonu olmadığını söylemiyor. ​Bir basamak çıkınca hemen bir yenisi beliriyor. ​Yükseldikçe manzara güzelleşmiyor, sadece yük artıyor. ​Toplantılar kalabalık, odalar dar. ​CV’ler uzuyor, nefesler kısalıyor. ​“Daha fazlası”nın peşinde koşarken “daha azı”na sahip olduğumuzu fark etmiyoruz: ​Daha az uyku, daha az huzur, daha az kendimiz… ​En tehlikelisi de şu: ​Çevremiz bize kariyeri bir yarış gibi sunuyor. ​Sanki yavaşlayan kaybeder, dinlenen geride kalır, mola veren düşer. ​Oysa hayatta bazen durmak, ilerlemenin en güçlü hâlidir. ​Kimse söylemiyor ama söyleyelim: ​Bazen terfi etmek değil, kendini keşfetmek başarıdır. ​Bazen ofis değiştirmek değil, bakış açısı değiştirmektir esas gelişim. ​Ve bazen, “Ben bunu yapmak istemiyorum” diyebilmek en cesur kariyer adımıdır. ​Kariyer baskısından kurtulmanın yolu belki de çok basit bir sorudan geçiyor: ​“Ben bu yolda koşuyor muyum, yoksa sürükleniyor muyum?” ​Hayat bir merdiven değil. ​Bazen bir patika, bazen bir kavşak, bazen bir balkon… ​Ve bazen de durup nefes alma yeri. ​Kariyer hedeflerimiz olsun, elbette. ​Ama hayat hedeflerimizi ezmesin.