Bir çocuk gökyüzüne bakar ve “Ay neden bizi takip ediyor?” diye sorar. Bir başkası yağmur damlasını eline alıp, “Bulutlar nasıl ağlıyor?” der. İşte fen bilimleri tam da burada başlar: Merakla. Fen, doğayı anlamaya çalışmaktır. Yaşadığımız evreni, onun işleyişini, içinde bulunduğumuz dünyayı çözümleme isteğidir. Bu yüzden fen bilimleri sadece bir ders değil, yaşamın ta kendisidir. Nefes aldığımızda vücudumuzda neler olduğunu bilmek, gök gürlediğinde nedenini kavrayabilmek ya da bir bitkinin neden ışığa yöneldiğini gözlemleyebilmek; hepsi fenin bizde bıraktığı izdir. Bir eğitimci olarak gözlemliyorum ki, fen bilimleri dersi öğrencilerde keşfetme duygusunu harekete geçiriyor. Deney yaptıklarında gözlerindeki heyecan, öğrendikleri bilgiyi hayatla buluşturduklarında yaşadıkları şaşkınlık, “Ben de anlayabiliyorum!” diyebilmenin verdiği özgüven, bu dersin gerçek kazanımlarıdır. Ne yazık ki zaman zaman sınav kaygısı, ezbere dayalı sistemler ya da teknik anlatım dili, bu güzel dünyanın üzerini örtebiliyor. Oysa fen bilimleri; oynayarak, deneyerek, sorarak ve hata yaparak öğrenilmesi gereken bir alan. Çocuklara sadece cevabı değil, soruyu da sevdirmeliyiz. Fen bilimleri, çocuklara sadece bilgi değil, aynı zamanda düşünme, analiz etme, sorgulama ve çözüm üretme becerisi kazandırır. Bu beceriler ise yalnızca akademik başarı değil, yaşam başarısı getirir. Çünkü fen bilimleri öğrenen bir çocuk, gördüğü her şeye farklı bir gözle bakar; sorgular, neden-sonuç ilişkileri kurar ve en önemlisi: pes etmeden denemeye devam eder. Bugün küçük bir öğrenci, mikroskobun altında bir hücreyi inceliyor olabilir. Yarın o çocuk bir hastalığa çare bulan bilim insanı olacak belki de. Ve işte o yolculuk, sınıfta duyduğu “fen bilimleri” kelimesiyle başlamış olabilir. Unutmayalım, bilimle büyüyen bir çocuk sadece geleceğini değil, dünyayı da değiştirir.