Hayatın özünü tek bir kelimeyle özetlemek gerekseydi, hiç şüphesiz bu kelime “sevgi” olurdu. Çünkü sevgi, yalnızca duygusal bir hâl değil; varoluşun kendisidir. Bir çocuk hastalandığında şurubunu içmesi, bir çiçeğin yağmurla buluşması ya da ruhumuza dokunan bir sözle şifa bulmamız… Bunların hepsi, İlahi Rahmetin sevgi suretinde tezahür etmesidir. Görünür ya da görünmez, her düzeyde varlığın ihtiyacını karşılayan o görünmez el, sevgiden başkası değildir. Koşulsuz sevgi, insan aklının ötesindedir. Pozitif ya da negatif kutuplara sıkışmaz. Tıpkı termometrede skalanın ötesinde duran görünmez hakikat gibi… Mantığımız kavrayamaz belki ama kalbin merkezinde derinden hissederiz. Bu sevgi; yargısızdır, koşulsuzdur. Varlığı olduğu gibi kabul eder, sarar, sarmalar, şifa verir. Hayata bakın: Güneşin doğuşu, ayın geceyi aydınlatışı, bir annenin yavrusuna kanat germesi, toprağın tohumu büyütmesi… Hepsi İlahi Sevgi’nin bir yansıması değil midir? Biz farkında olsak da olmasak da her nefeste, her adımda bu rahmetin içindeyiz. Varoluşun özü sevgidir; tüm canlılar bu şefkat denizinde yüzer. İnsan, kalbini açtığında yalnızca kendisini değil, dokunduğu bütün yaşamı da şifalandırır. Sevgi, ihtiyaca rahmetle gelen görünmez bir eldir; koşulsuz, yargısız ve daima bütünleştiricidir. Motto: “Sevgi, varoluşun ilacıdır; ihtiyaca rahmetle gelen ışıktır.”