Hukukun temel amacı, bireylerin hak ve özgürlüklerini koruyarak toplumsal düzeni sağlamaktır. Ancak bu düzenin korunması sürecinde, kimi zaman cebir yani zor kullanma olgusu gündeme gelir. Cebir, bir kişinin iradesini etkisiz hale getirmek veya davranışlarını belirli bir yöne zorlamak amacıyla fiziksel ya da psikolojik baskı uygulanmasıdır. Hukuk, cebiri tamamen reddetmez; aksine, onu belirli sınırlar içinde tanır ve düzenler. Bu nedenle cebirin varlığı, hukukun hem sınırlarını hem de adalet anlayışını sorgulatan önemli bir konudur.   Cebir kavramı yalnızca fiziksel zorlamayı değil, psikolojik etkiyi de kapsar. Bir kişiyi tehdit ederek, korkutarak ya da duygusal baskı altına alarak iradesini yönlendirmek de cebir kapsamında değerlendirilir. Bu noktada psikoloji devreye girer. Zira her bireyin psikolojik dayanıklılığı farklıdır; aynı eylem, bir kişide ağır travma yaratırken diğerinde daha sınırlı etki bırakabilir. Hukukun, bu farklılıkları dikkate alması adil yargılama ve cezalandırma süreci açısından büyük önem taşır.   Psikolojik açıdan cebir, bireyin özgür iradesine doğrudan bir müdahaledir. Özellikle suç itiraflarında, ifade alma süreçlerinde veya tanık beyanlarında uygulanan psikolojik baskılar, gerçeğin çarpıtılmasına neden olabilir. Bu durum, hukuk sisteminin güvenilirliğini zedeler. Bu nedenle modern hukuk, psikolojik cebiri fiziksel cebir kadar ciddi bir ihlal olarak kabul etmektedir.   Hukuk ve psikoloji arasındaki bu kesişim, adaletin yalnızca yasalarla değil, insan zihninin işleyişini anlayarak da sağlanabileceğini gösterir. Bir kişinin eylemlerini değerlendirirken, sadece dışsal davranışlarına değil, içsel motivasyonlarına ve psikolojik durumuna da bakmak gerekir. Çünkü cebir, yalnızca bir güç gösterisi değil; insanın iradesine yönelen bir saldırıdır.   Sonuç olarak, hukukta cebir kavramının psikolojik yönü göz ardı edildiğinde, adaletin tam olarak sağlanması mümkün değildir. Gerçek adalet, insanın hem bedensel hem de zihinsel bütünlüğünü korumayı hedeflediğinde anlam kazanır. Bu nedenle hukuk, psikolojiyi dışlayan değil; onunla birlikte insanı merkeze alan bir sistem olarak var olmalıdır.