“Onun için katlanıyorum, onun için susuyorum, onun için kendimden vazgeçiyorum” dediğiniz oldu mu? İşte tam da burada özveriyle öz şefkat arasındaki çizgi bulanıklaşıyor.
Özveri elbette gerekli. Birlikte yaşamak, aynı hayatı paylaşmak bunu ister. Ama mesele şu: *Özveri sadece karşı tarafın iyiliğine hizmet edip sizi tüketmeye başladığında, artık özveri olmaktan çıkar.*
Öz şefkat burada devreye giriyor. Kulağa biraz “bencilce” gelebilir ama değil. Öz şefkat, kendinize değer verdiğinizi hatırlatmak, “benim de ihtiyaçlarım var” diyebilmek. Çünkü kendini yok sayan bir insanın uzun vadede başkasına verecek gücü de kalmaz.
Şöyle düşünün: Elinizde bir bardak su var. Herkese ikram ediyorsunuz ama bardağınızı hiç doldurmuyorsunuz. Ne olur? Bir gün bardak boşalır. İşte öz şefkat, o bardağı yeniden doldurabilmektir.
O yüzden kendinize şu soruları sormayı deneyin:
* Bu davranışı gerçekten istediğim için mi yapıyorum, yoksa kaybetme korkusuyla mı?
*Bu özveri bana da iyi geliyor mu, yoksa sadece karşı taraf için mi?
*Kendime şefkat gösterdiğimde aslında ilişkime de iyilik etmiş olur muyum?
Unutmayın, özveri ve öz şefkat birbirine düşman değil. Aksine, birbirini tamamlayan iki parça. Özveri sevgiyi büyütür, öz şefkat ise bu sevgiyi ayakta tutar.
Ve belki de ilişkilerde en doğru cümle şudur:
*“Sana değer verdiğim kadar, kendime de değer veriyorum.”*