Akran zorbalığı, çoğu zaman bir gülüşün ardına saklanan bir sessizliktir. Bir öğrencinin çantasına gizlice yazılan bir kelime, teneffüste söylenen küçümseyici bir söz, sosyal medyada atılan bir yorum… Görünürde küçük gibi duran bu davranışlar, birinin kalbinde kocaman bir yara açabilir. Çünkü her insanın taşıyabileceği bir sınır vardır — ve o sınır, bazen bir şakanın ötesine geçtiğinde sessiz bir acıya dönüşür. Zorbalık yalnızca yumruklarla, tekmelerle olmaz. Bazen bir grubun dışına itmek, arkadaşlık teklifini reddetmek, birini sürekli görmezden gelmek de aynı derecede inciticidir. Bu davranışlar, kişiyi yalnızlaştırır; kendine olan inancını, güvenini ve aitlik duygusunu yavaş yavaş eritir. Oysa hepimiz farklılıklarımızla güzeliz. Kimimizin konuşması farklıdır, kimimizin düşüncesi, giyimi, ilgi alanı… İşte bu çeşitlilik, bir toplumu zenginleştirir. Birini "öteki" ilan etmek, sadece onu değil, aslında hepimizi fakirleştirir. Çünkü empati kaybolduğunda insanlık da eksilir. Zorbalığa maruz kalan çocuk, “ben yanlışım” demeye başlar. Ama asıl yanlış olan, onu yalnız bırakmaktır. Öğretmenlerin, ebeveynlerin, arkadaşların ve tanık olan herkesin bir sorumluluğu vardır. Sessiz kalmak, istemeden de olsa zorbalığın devamına katkı sağlar. Bir “dur” demek, bir “seni görüyorum” demek bile büyük bir fark yaratabilir. Eğer zorbalığa uğrayan sensen, bil ki yalnız değilsin. Sessiz kalma; anlat. Çünkü sustuğunda, zorbalık güçlenir. Eğer tanık oluyorsan, sessiz kalma; destek ol. Çünkü iyiliğin en güçlü hali, yanındayım diyebilmektir. Eğer farkında olmadan sen zorbalık yapıyorsan, dur ve düşün. Her kelimen, her davranışın bir kalpte yankı bulur. Empatiyle atılan her adım, bir zinciri kırar. Birinin hayatında küçük bir umut ışığı yakmak, dünyayı değiştirmeye yeter. Zorbalığı gör, tanı, durdur. Çünkü gerçek güç, başkalarını ezmekte değil; onlara el uzatabilmektedir. Duygunur Balkan Şahin Psikolojik Danışman