Yalnızlık… Çoğumuzun aklına önce sessizlik, boşluk ve biraz da hüzün gelir. Ama yalnızlık, sandığımız kadar korkutucu değil. Bazen insanın kendine verebileceği en büyük hediyedir. Çünkü insan, kendini en net yalnızken duyar. Kalabalıkların içinde kaybolur, başkalarının sesleri arasında kendi sesimizi duyamayız. O sessizlikte ise her şey berraklaşır, kafamızda bir düzen kurulur; bir yandan da kendi sesini daha net duyarsın.   Ben de zaman zaman yalnız kalmayı severim. Bir fincan kahvemi alır, cam kenarına oturur ve dışarıyı izlerim. O anda kimseye bir şey anlatmam gerekmez, kimseye iyi görünmeye çalışmam. Sadece kendim olurum. İşte o anlarda insan tarifsiz bir huzur hisseder; bir şeyleri yeniden düşünecek, kendimle baş başa kalacağım bir zaman… Bazen düşünüyorum, keşke herkes ara sıra böyle zamanlar ayırabilse kendine.   Kafan Rahat   Yalnızlık insanı sadeleştirir. Ne giyeceğini bile, kimi zaman ne düşüneceğini ya da ne söyleyeceğini, kimse sana dikte edemez. Kendi ritmini bulursun. Kitap okur, yazı yazarsın, yürüyüşe çıkarsın; belki uzun zamandır ertelediğin bir işi tamamlarsın. Bu küçük anlarda üretkenliğin artar, kendinle bağın güçlenir ve fark edersin ki yalnızlık, bazen en iyi öğretmendir.   Kendine Yetersin    Ama çoğumuz yalnızlıktan korkarız. Sanki yalnız kalmak eksik olmakmış gibi… Hemen bir ses, bir kalabalık ararız. Belki de bunun nedeni içimizdeki yetersizlik hissidir. “Yanımda biri olursa tamamlanırım” deriz. Oysa gerçek şu ki, kimse bizi tamamlayamaz. Biz zaten baştan beri tamız. Diğerleri yalnızca yol arkadaşımız olabilir; bazen beraber yürürsünüz, ama bütünlüğün kaynağı her zaman sende olur.   Kendine Bir Iyilik Yap Ve ...   Bir gün kendine bir şans ver. Tek başına dışarı çık. Bir kafede otur, kahveni yavaş yavaş iç. İnsanları izle, sessizliği dinle. Başta garip gelebilir, itiraf edeyim, ama sonra anlıyorsun ki; kimse sana bakmıyor bile. Herkes kendi hayatında. Önemli olan, senin kendinle ne kadar huzurlu olduğundur.   Yalnız kalmak bir ceza değildir; aksine bir armağandır. Kendine güvenmeyi, kendi varlığından güç almayı öğretir. Sessizliğin içinde bazen düşünürsün, bazen susarsın, bazen de sadece var olursun. Gün gelir… evet, belki biraz geç ama fark edersin ki; bu dünyada en iyi dostun hep senmişsin.   Uzm. Psk. Dan. Derya Arslan