Maneviyat, insanın gözle görülmeyen ama kalple hissedilen boyutu. İbadet, dua, tefekkür… Bunlar aslında ruhun derin nefes alışlarıdır. Dünyanın gürültüsünde insanın kendisini bulabildiği sakin bir köşe gibidir. Tıpkı şehrin ortasında bir parkın, betona sıkışmış nefese can vermesi gibi.

Psikoloji, modern dünyanın ruh çarelerinden biri. İnsan kendi karmaşasında boğulmasın diye terapiste gider, konuşur, rahatlar. Maneviyat da benzer şekilde bir terapi gibidir. Namazda secdeye varmak, sabah duasında içini dökmek, Kur’an okumak… Bunlar insanın içsel dağınıklığını toparlar.

Çoğu kişi “maneviyat mı, terapi mi?” diye bir seçim yapmak zorunda hissediyor. Oysa mesele ikisini birlikte okuyabilmekte. Terapi, insanın zihinsel yüklerini hafifletir; maneviyat ise ruhun derin yaralarına merhem olur. Biri aklın düzenini sağlarken, diğeri kalbin huzurunu kurar.

Bugünün en büyük hastalığı kaygı değil, boşluk. İnsan her şeye sahip olabilir ama içi boşsa tatmin bulamaz. İşte maneviyat, bu boşluğu dolduran en sahici unsurdur. Modern terapiler bir yere kadar insanı taşısa da, kalbin açlığını doyuracak olan şey yine manevi bağdır.

Maneviyat ve terapi, insanın iki kanadı gibidir. Biri zihni, diğeri kalbi taşır. İkisi birlikte olduğunda insan daha sağlam, daha huzurlu yürür. Çünkü insan sadece bedenden değil, ruhtan da ibaret. Ve ruhun gıdası da maneviyatla gelen derin bir huzurdur.